اظهار محبّت

بسم الله

عن نصر بن قاموس قال: قال لی أبو عبدالله علیه السلام: إذا أحببت أحدا من إخوانک فأعلمه ذلک فإنّ إبراهیم علیه السلام قال «ربّ أرنی کیف تحیی الموتی قال: أو لم تؤمن؟ قال: بلی و لکن لیطمئنّ قلبی» (کافی، ج2، ص644)

امام صادق (ع) میفرمایند: زمانیکه یکی از برادرانت را دوست داشتی او را از این محبت خود آگاه ساز. همانا ابراهیم گفت: پروردگارا! به من نشان بده چگونه مرده را زنده میکنی. خداوند فرمود: آیا ایمان نداری؟ ابراهیم (ع) عرضه داشت: بله ایمان دارم ولی برای اینست که قلبم مطمئن گردد.

نکته اول: «إخوان» در این روایت، مطلق است و شامل برادر تنی و ناتنی و برادر دینی و دوست و رفیق و... میگردد. البته بدیهی است که نباید نسبت به کفار محبّت داشت چون وعده عذاب الیم به آن داده شده: در سوره نساء آیه 138 آمده که «به منافقین وعده عذابی دردناک ده آنها کسانی اند که با کفّار به جای مومنین دوستی می کنند.»

نکته دوم: ارتباط جمله فإنّ إبراهیم قال... به ماقبل اینست که این جمله نوعی تنظیر و شاهد مثال آوردن است یعنی همانطور که حضرت ابراهیم (ع) ایمان به زنده شدن مردگان داشت ولی برای اطمینان قلبش می خواست که با چشمان خود ببیند، در دوست داشتن برادرِ خود نیز چنین است یعنی با حالیکه خودمان و برادرمان میدانیم که او را دوست داریم ولی برای اطمینان قلب او و تحکیم روابط دوستیمان، اظهار این محبّت سودمند خواهد بود.