آداب تلاوت قرآن 4

بسم الله

حلّ یک شبهه

روایت داریم از امام صادق علیه السلام: إنّ القرآن نزل بالحزن فاقرؤوه بالحزن. (کافی، ج۴، ص۴۱۸، ح۲.) قرآن به همراه حزن نازل شده پس آنرا با حزن بخوانید. و یا روایت  دیگری داریم بدین شرح: إنّ القرآن نزل بالحزن فإذا قرأتموه فابکوا فإن لم تبکوا فتباکُوا... ^{(جامع الأخبار، ص49)}

طبق تعریفی که از طرب شد صوت تلاوت قرآن نباید حزن انگیز باشد به نحوی که انسان را از حالت عادی

خارج کند ولی این دو روایت، عکس این را دستور داده اند و فرموده اند قرآن را با گریه بخوانید اگر گریه تان نگرفت خود را به حالت گریه و حزن در بیاورید.

جواب: غناء صفت صوت است نه صفت لفظ و مقروء. آنچه که در روایات فوق دلالت بر حزن و بکاء دارد لفظ و محتوای قرآن است نه صوتی که در تلاوت بکار برده می شود، به عبارت دیگر دقت در محتوای آیات، مستمع را باید به گریه بیندازد نه صوت آن.

بله، قاری قرآن به هنگام قرائت آیات عذاب باید صوت حزین داشته باشد و به هنگام قرائت آیات پاداش و نِعَم بهشتی باید صوت شادی داشته باشد ولی نباید در حزن و سرور افراط نمود به حدّی که مطرب و غنائی شود. چون در ادامه روایت اخیر آمده:...و تغنّوا به، فمن لم یتغنّ بالقرآن فلیس منّا. (همان) قرآن را با تغنّی بخوانید چرا که هر کس قرآن را با تغنّی نخواند از ما اهل بیت نیست. تغنّی بالقرآن یعنی  تزیین الصوت و تحسین اللفظ و تحزین الصوت.